ESE ARGUMENTUESE: Suksesi

Suksesi ne sy te cdokujt merr trajta te ndryshme, hije te ndryshme. Cdokush vjen me nje perceptim i cili perfaqeson nje pjese te personalitetit te tij. Nje perkufizim i sakte per nje njeri te suksesshem do te ishte: Ai i cili ka permbushur te gjitha qellimet e tij. Por cfare eshte suksesi? A eshte cdokush i suksesshem?

Cdokush ka permbushur qellime ne jeten e tij, qofshin ato te vogla apo te medha, por kur vjen puna tek te quajturit i suksesshem, vihen ne peshore puna e cili nje njeri ben dhe sasia e parave me te cilen paguhet ky individ. Pra del ne skene paraja. Nje njeri i suksesshem eshte ai qe ka fituar shume para gjate jetes. Shume njerez do t’i bashkangjiteshin ketij mendimi dhe une jam nje nga ata. Ne fund te fundit suksesi paguhet, cdo gje e ka nje cmim. Cfare eshte e mire, eshte edhe e shtrenjte. A do mund ta kundershtonte njeri kete?

Suksesi vjene ne nje pakete dyshe. Pervec parave ai sjell dhe famen. Shume njerez besojne se suksesi nuk eshte gjitshka dhe se nje njeri I suksesshem mund te jete jo i famshem dhe jo i pasur. Mbeshtetur ne mendimin inocent dhe te sinqerte duke munduar te vleresojne nje shumice, ky opinion mund te vleresohet i dobet per shkak te disa ngerceve.

Se pari, jeta ka treguar se cdokush qe ka qene i suksesshem ka qene gjithashtu i famshem edhe ne fushen e tij. Te jesh i famshem ne fushen tende dhe ne profesionin tend nuk do te thote te kesh famen e nje aktori Hollywood-i, por do te thote qe te jesh  pari i rekomanduar nga njerezit kur pyesin per sherbime te fushes tend. 

Se dyti, lidhur me argumentin e mesiperm, fluksi i njerezve te drejtuar per nga ty, duke kerkuar sherbimin qe ofron t'i kundrejt nje pagese te caktuar, rrisin kapitalin tend. Sigurisht, flasim per majat e suksesit sepse suksesi vjen ne rangje. Rangu i pare permben te parin ne fushen e caktuar, i dyti te dytin e keshtu me rradhe deri ne nje numer te konsiderueshem te suksesshem qe percaktohet nga njerezit.

Suksesi vjen ne saje te punes se palodhur, ne saj te pasionit me te cilin punohet dhe ne saje te perkushtimit ndaj detyres tende. Ambicia eshte hallka me e forte e suksesit e cila t con perpara. Pa ate ne do te ishim thjesht ne zero. Jo te gjithe kane ambicie, dhe ata qe kan, i kane te kunderta. Kjo i dallon nga njeri tjetri dhe i ben me pak ose me shume te suksesshem.

Suksesi nuk ka per te qene kurre me prane se thjesht pas nje cepi apo nje kthese. Mjafton mos te humbi durimin, pasionin, perkushtimin dhe ambicien. Askush nuk lind i suksesshem, por gjithkush mund te behet.

NGA: Ambra YMERAJ

ANALIZE LETRARE: Gjenerali i ushtrise se vdekur koment dhe analize (I.Kadare)

Ne roman takojme njerez te nje populli te vogel,por krenar per luften qe ka bere, te cilet dinin te respektonin traditat,te respektonin mikun, te respektonin te vdekurit, qofshin dhe armiq. Ne roman takojme nje gjeneral te huaj, i cili kishte ardhur te marre eshtrat e ushtarve te vrare te vendit te tij,dhe nje prift qe e shoqeronte gjeneralin, duke bere ritet e fundit fetare te atyre qe nuk jetonin me.
Një gjeneral dhe një prift kanë ardhur në Shqipëri rreth njëzet vite pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore në një kërkim arkeologjik. Misioni i tyre është të zhvarrosin trupat e ushtarëve të vendit të tyre, por ajo çka ata zbulojnë janë kujtimet, gjysmë të ndrydhura, të tmerreve të veçanta shqiptare të asaj lufte. Gjenerali dhe prifti rugëtojnë nëpër Shqipëri, në udhëtimin e tyre të shënuar jo vetëm nga eshtrat por gjithashtu edhe nga copëzat dhe mbeturinat e historisë: me gunga, të lodhur dhe të pastrehë. Gjenerali e sheh vetveten si një ushtarak, që lehtëson therjen e vdekjes duke hequr të vdekurit nga shtëpitë e tyre të përkohshme: “Gjeneralët e tjerë kanë udhëhequr ato kolona t ë pafund të ushtarëve në disfatë dhe shkatërrim. Por ai, ai ka ardhur t’i rinxjerrë nga harresa dhe vdekja ata që kanë mbetur”.
Zemërgur, kryelartë dhe i pavëmendshëm ndaj shqiptarëve përreth tij, gjenerali beson se misioni i tij është vetëm paqësor, por takimet e papritura të tij provojnë dhunën e mbledhur nga e kaluara, të varrosur. Çdo fjalë, çdo fakt, çdo kockë e shpërbërë merr një kuptim të dytë, dhe pastaj një të tretë: Një ushtri e tërë është shndërruar në “disa tonë fosfor dhe kalcium”, grafitet e ashpra janë përkujtues të parullave fashiste. Secila medalje e luftës në kraharorin e një shqiptari reflekton fytyrën e një ushtari të vrarë që duhet zbuluar. Gjenerali mendjemadh i deritanishëm kthehet në një oficer të vdekjes, që mobilizon një ushtri fantazmash.
Ndjenjat e gjeneralit ndryshojne shpejt dhe vazhdimisht. Gjenerali ne fillim te udhetimit te tij paraqitet i mbushur me entuziazëm për “misionin” e tij historik.Ne te njejten kohe del se gjenerali ka pritur te takoje njerez te eger dhe barbare por ndodh e kunderta sa me shume njeh nga afer popullin shqiptar aq me shume ai ka dashamiresi dhe vete kritike.Personazhet ne roman nisin te shtohen dhe kjo shton dramen e gjeneralit duke nisur sin je mision monoton, duke ndryshuar me vone me gjetjen e ditarit gje e cila le gjurme tek gjenerali dhe duke vazhduar tek dasma qe e perball gjeneralin me te verteten e hidhur.
Skenë mjaft melodramatike eshte kur gjenerali që kryesonte misionin i gjen eshtrat e kolonelit në ballafaqimin me një plakë shqiptare (Nica), e cila e pati vrarë kolonelin me sëpatë, pasi ai i pati përdhunuar vajzën e saj 14-vjeçare, e cila pas kësaj fatkeqësie i dha fund jetës, ndërsa plaka Nicë e varrosi kolonelin tek pragu i portës së vet. Kur në fshatin e saj erdhi gjenerali italian që mblidhte eshtrat, Nica i nxori eshtrat e kolonelit të mbledhura në një thes dhe ia hodhi gjeneralit para këmbëve, në mes të një dasme shqiptare ku ai pati shkuar, i paftuar. Ketu na shfaqet dhe tragjizimi qe merr romani dhe dramaciteti qe perjeton gjenerali ne vetvete duke bere qe gjenerali te ndjeje peshen e mekatit , duke e barazuar veten me kolonelin Z ,duke u zhytur ne depresion.
Dhe ky roman ne paraqitet i tille me ndryshime te thella psikologjike jo vetem kaq.Eshte nje udhetim neper nje vend te frikshem, te huaj dhe misterioz dhe udhetaret mesojne se nuk mund ti kapercejne kufijte e vdekjes.Nje udhetim neper boten e te vdekurve:sa me teper zgjat kjo sipermarrje e cmendur aq me e pakuptimte nis ti duket e gjitha kjo gjeneralit .Hap pas hapi te vdekurit e shkulin nga pozitat e njeriut sundimtar sic paraqitej ne fillim dhe e cojne deri aty sa ai pranon plaget qe hap lufta jane te pasherueshme. Gjenerali i ushtrise se vdekur koment dhe analize (I.Kadare)
Roman nga Ismail Kadare.
Ne roman takojme njerez te nje populli te vogel,por krenar per luften qe ka bere, te cilet dinin te respektonin traditat,te respektonin mikun, te respektonin te vdekurit, qofshin dhe armiq. Ne roman takojme nje gjeneral te huaj, i cili kishte ardhur te marre eshtrat e ushtarve te vrare te vendit te tij,dhe nje prift qe e shoqeronte gjeneralin, duke bere ritet e fundit fetare te atyre qe nuk jetonin me.
Një gjeneral dhe një prift kanë ardhur në Shqipëri rreth njëzet vite pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore në një kërkim arkeologjik. Misioni i tyre është të zhvarrosin trupat e ushtarëve të vendit të tyre, por ajo çka ata zbulojnë janë kujtimet, gjysmë të ndrydhura, të tmerreve të veçanta shqiptare të asaj lufte. Gjenerali dhe prifti rugëtojnë nëpër Shqipëri, në udhëtimin e tyre të shënuar jo vetëm nga eshtrat por gjithashtu edhe nga copëzat dhe mbeturinat e historisë: me gunga, të lodhur dhe të pastrehë. Gjenerali e sheh vetveten si një ushtarak, që lehtëson therjen e vdekjes duke hequr të vdekurit nga shtëpitë e tyre të përkohshme: “Gjeneralët e tjerë kanë udhëhequr ato kolona t ë pafund të ushtarëve në disfatë dhe shkatërrim. Por ai, ai ka ardhur t’i rinxjerrë nga harresa dhe vdekja ata që kanë mbetur”.
Zemërgur, kryelartë dhe i pavëmendshëm ndaj shqiptarëve përreth tij, gjenerali beson se misioni i tij është vetëm paqësor, por takimet e papritura të tij provojnë dhunën e mbledhur nga e kaluara, të varrosur. Çdo fjalë, çdo fakt, çdo kockë e shpërbërë merr një kuptim të dytë, dhe pastaj një të tretë: Një ushtri e tërë është shndërruar në “disa tonë fosfor dhe kalcium”, grafitet e ashpra janë përkujtues të parullave fashiste. Secila medalje e luftës në kraharorin e një shqiptari reflekton fytyrën e një ushtari të vrarë që duhet zbuluar. Gjenerali mendjemadh i deritanishëm kthehet në një oficer të vdekjes, që mobilizon një ushtri fantazmash.
Ndjenjat e gjeneralit ndryshojne shpejt dhe vazhdimisht. Gjenerali ne fillim te udhetimit te tij paraqitet i mbushur me entuziazëm për “misionin” e tij historik.Ne te njejten kohe del se gjenerali ka pritur te takoje njerez te eger dhe barbare por ndodh e kunderta sa me shume njeh nga afer popullin shqiptar aq me shume ai ka dashamiresi dhe vete kritike.Personazhet ne roman nisin te shtohen dhe kjo shton dramen e gjeneralit duke nisur sin je mision monoton, duke ndryshuar me vone me gjetjen e ditarit gje e cila le gjurme tek gjenerali dhe duke vazhduar tek dasma qe e perball gjeneralin me te verteten e hidhur.
Skenë mjaft melodramatike eshte kur gjenerali që kryesonte misionin i gjen eshtrat e kolonelit në ballafaqimin me një plakë shqiptare (Nica), e cila e pati vrarë kolonelin me sëpatë, pasi ai i pati përdhunuar vajzën e saj 14-vjeçare, e cila pas kësaj fatkeqësie i dha fund jetës, ndërsa plaka Nicë e varrosi kolonelin tek pragu i portës së vet. Kur në fshatin e saj erdhi gjenerali italian që mblidhte eshtrat, Nica i nxori eshtrat e kolonelit të mbledhura në një thes dhe ia hodhi gjeneralit para këmbëve, në mes të një dasme shqiptare ku ai pati shkuar, i paftuar. Ketu na shfaqet dhe tragjizimi qe merr romani dhe dramaciteti qe perjeton gjenerali ne vetvete duke bere qe gjenerali te ndjeje peshen e mekatit , duke e barazuar veten me kolonelin Z ,duke u zhytur ne depresion.
Dhe ky roman ne paraqitet i tille me ndryshime te thella psikologjike jo vetem kaq.Eshte nje udhetim neper nje vend te frikshem, te huaj dhe misterioz dhe udhetaret mesojne se nuk mund ti kapercejne kufijte e vdekjes.Nje udhetim neper boten e te vdekurve:sa me teper zgjat kjo sipermarrje e cmendur aq me e pakuptimte nis ti duket e gjitha kjo gjeneralit .Hap pas hapi te vdekurit e shkulin nga pozitat e njeriut sundimtar sic paraqitej ne fillim dhe e cojne deri aty sa ai pranon plaget qe hap lufta jane te pasherueshme. 


Nga: Valentina, Prizren

ESE: Dashuria (v2.0)

Te jem e sinqerte eshte pakez e veshtire per mua si nja adoleshente 16 vjecare ta perkufizoj ndjenjen me te bukur ne bote, dashurine. Kam menduar gjate per kete gje dhe akoma vazhdoj te mendoj. Mendoj se eshte casti per te bere nje dallim per fjalen “dashuri” sepse eshte nje term teper i gjere. Wikipedia thote se kur dashuria midis dy qenieve humane merr persiper karakteristika te lidhura me romantizmin si malli, deshira, pasioni apo bashkimi fizik, kjo, percaktohet si dashuri romantike qe dallon se teprmi nga ndjenja e dashurise se perzemert qe ne ndjejme kundrejt pjesetareve te familjes apo personave te tjere shume te afert me ne. Une, tani dua te flas per dashurine romantike, nje nga lakmite me te medha te njerezimit.

Kohe me pare rastesisht lexova nje shprehje te Herman Hesse qe thote se dashuria eshte aftesia e te interpetuarit dhe e te kuptuarit.

Dashuria eshte nje ndjenja me e fuqishme qe ekziston, motorri i vertete i botes, eshte ajo qe na ben zgjohemi cdo mengjes me nje qellim, eshte ajo qe na con perpara ne cdo cast.

Dashuria, nje subjekt i pafund per kenge, poezi, romanca, filma, nje muze e privilegjuar per te gjitha artet, nje shtepize ku te gjithe artistet kane gjetur strehe.

Dante ne Komedine Hyjnore shkruante: “Dashuria eshte ajo qe leviz diellin e yjet e tjera.” 

Te dashurohesh me te vertete do te thote te hysh ne nje dimension tjeter, te ndryshosh planet ndoshta edhe univers. Do te thote te largosh qendren e botes tende e ta drejtosh drejt nje pike tjeter referimi. Fari i mendjes sone ndriçon nje imazh te vetem dhe gjithe pjesa tjeter mbetet nje sfond i bardhe e i pajete. Ky imazh mbizoteron gjithmone ne qenien tone e eshte perhere me ne, ne pune,ne shkolle,ne udhetime, pra ne cdo cast ai eshte i ngulitur si nje damke ne mendjen e zemrat tona. Une besoj se ne fillojme te dashurojme atehere kur njohim intimitetin shpirteror te personit tjeter, detajet me te vogla te tij gjera qe te tjereve mund tju duken teper te parendesishmee vulgare. Ne fiilojme te dashurojme atehere, kur ne arrijme te kuptojme se si do te vepronte e ne nje situate e se si do te sillej ne nje tjeter pra botekuptimin e tij, kur me nje shikim te vetem arrin ti komunikosh çdo gje qe kishe per ti thene, kur nuk ka nevoje per fjale sepse thellesia e syve i ka thene te gjitha, e me e rendesishmja kur arrin ta pranosh personin tjeter me gjithe difektet e te mirat qe ka.

Tek “Nje shetitje e paharrueshme“ Nicholas Sparks shkruan se dashuria ne fillim do t´ju bej te qeshni e pastaj do te qani, por gjithsesi ajo do te mbetet dicka e paharrueshme njesoj si shetitja qe ben nen yje Xhemi dhe Londoni. Me te vertete do te qajme ne nje cast, por do jemi duke lotuar per dashurine. Dashuria mund te na zhgenjeje e te na e thyej zemren ne 1000 copeza ama me mire te dashurosh e te humbesh sesa mos e njohesh kurre cdo te thote dashuri.

Ti jepja dashurise nje perkufizimin timin, personal nuk ishte aspak e lehte por mendoj se me cfare kam pare e perjetuar, ja dola mbane. Do te me pelqente ta mbyllja kete esse qe cuditerisht rezultoi dicka e kendshme me shprehjen me te bukur per mendimin tim te nje njeriu te madh Aristotelit :“Dashuria eshte kompozimi i nje shpirti te vetem qe jeton ne dy trupa te ndryshem.”

Nga: Dea, Tirane

ESE: Shqiptaret kombi me i vjeter I Ballkanit

Shqiptaret e lashte nenkuptojme Iliro-Pellasget ne kuptimin e trashegimise se emrit etnik pasi emri i Ilireve dhe Ilirise ishte i njohur ne perjudhen historike, ato si etni ekzistonin me parpara, sepse sipas studimeve gejnalogjike mbartesit e genit te pare "I" Dinarik ne Europe, kane qene populli paleolitike i pare 40.000-35.000 vjeçare i cili krijoj racen qe quhet "raca Adriatike" ose Dinarike.
Plejada te tera perfaqesuesish te shkences kane dhene ndihmese te frytshme per
ndricimin e problemeve themelore te pellazgologjise ne kuadrin e kulturave
mesdhetare.
Hans E. Tunman (1746-1778) i pari studiues, që ju kushtohet pellazgëve në kohën moderne, i njeh ata si popull autokton para helen në rajonin e Egjeut, dhe shqiptarët pasardhës të tyre. Nënvizon se: “Pellazgët janë stërgjyshët e lashtë të maqedonasve, epirotëve dhe shqiptarëve dhe për rrjedhim edhe gjuha shqipe rrjedh nga ajo pellazge”.
Gjeografi francez Konrad Maltebrun (1755-1826) shkruan se gjuha shqipe ka karakter pellazgjik, sepse sipas Herodotit emrat e shumë perëndive vijnë nga gjuha pellazge.
Robert d’Angely (1893-1966) studiues francez, që gjuhën pellazge e lidh me shqipen, epikat e Homerit fillimisht janë shkruar në gjuhën pellazge, më pas u transkriptuan në gjuhën helene
Gjurmët e para materiale dhe më të vjetra të ekzistimit të jetës në këto troje, janë zbuluar në fshatin XARRË ( afër Sarandës) . Këto janë: vegla pune, armë, stoli, enë nga dheu etj. Prejardhja e tyre daton që nga koha e paleolitit të lartë, që vazhdon afërsisht 40.000 – 6.000 vjet para e.s.
Ne krahinen e dardanise (Kosova e sotme) kohët e fundit janë vënë re pesëdhjetë mbishkrime “zeusiane”, tashmë të botuara, shfaqje të tjera të panumërta të trashëgimisë kulturore dhe të teogonisë pellazgjike. Duke mbajtur parasysh lashtësinë dhe vazhdimësinë kaq të qartë e të pandërprerë, studiuesi i shquar i mesjetës, Alen Dyseljë, ka thënë më 1981: “Historia na mëson se lidhur me Kosovën, serbët janë pushtues të ardhur mjaft vonë”..
.
Kombi shqiptar eshtë një nga më të vjetërit në Ballkan e në botë. Kjo për arësye se ky komb eshte identifikuar më herët si ilirë, ku këta të fundit kane një prejardhje ose nje rrenje te vjeter pellazge. Pellazget konsiderohen si ajo popullsi që ka hedhur rrenjet ne qytetërimin mesdhetar , që me vone do të ndahej në qytetërimet greke, romake, ilire etj. Pra themi se popullsia parahelene e Greqisë dhe disa popullsi te tjera ishin pellazge .Shqiptaret jane sterniperit me autentike te pellazgeve, dardaneve dhe te ilirëve të vjetër .
Edhe pas shume peripecive historike, lufterave, pushtimeve etj, pellazget – iliro –shqiptaret e ruajten me mijera vjet te papërlyer genin e vet me bukuri të virtyteshme.
Dëshmitë të kesaj përcjellje vlerash jemi të gjithë ne sot. Shpalosja me e madhe e ketyre vlerave ishte festimi madheshtor i 100 vjetorit të shpalljes se pavaresise, gjatë të cilit edhe njëherë treguam se qëndrojme denjesisht përkrah kombeve të tjerë të botës.
Se pellazgët dhe ilirët e kanë një prejardhje të lashtë në këto troje dhe se ne jemi pasardhës të denjë të këtyre civilizimeve, flasin shumë studime jo vetëm të studiuesve shqiptarë, por numri më i madh i tyre është nga ata të huajt. Në baze te shkencës së mirëfilltë, teoria tanimë e dëshmuar e prejardhjes së shqiptarëve të sotëm nga pellazgët dhe ilirët e lashtë, askund nuk kontestohet.

Nga: Anonimi, Tirane

ESE: Të jetuarit mes dashurisë, tradhëtisë dhe humanitetit

Njerëzit kanë një jetë jo të sigurtë, një jetë në të cilën gjenden mjaft elementë sa të mirë aq edhe të këqinj. Janë tradhëtia, besnikëria, dashuria, humaniteti dhe shumë e shumë të tjera.
Çfarë e bën njeriun të jetojë? Kurioziteti, ideja dhe mendimi se çfarë do të ndodhë nesër, pasnesër e kështu me rradhë. Por për kë është më vështirë apo më thjeshtë për të pritur të nesërmen? Ndoshta për të dyja gjinitë, ndoshta për njërën prej tyre. Jeta nuk është fare e thjeshtë. Prandaj dhe çdo kush përpiqet që të gjejë ngushëllim tek një tjetër person i cili mund të jetë personi i jetës së tij. Burri ose gruaja, krahu i djathë i njëri-tjetrit. Kush do të mund të durojë më shumë pranë tjetrit pa e tradhëtuar? Gruaja sigurisht, shembulli më i mirë i besnikërisë dhe dashurisë. Prandaj dhe shquhet për brishtësinë e saj, sepse është kaq e kujdessh me në atë që bën.
Ndërsa burri tenton gjithmonë të jetë human pranë saj, të jetë i ndjeshëm dhe të shfaqë interesin që ajo kërkon prej tij. Përpiqet të rezistojë sa më shumë të jetë e mundur nga tundimi i tradhëtisë. Ai nuk ka frikë nga tradhëtia, por ka frikë nga ajo çfarë mund të humbasë, ose jo. Ka frikë se mos ndoshta ai kristal që mban në duar do të mund t’i rrëshkasë çastin kur do të jetë i shpërqëndruar nga tradhëtia. Pasojat dihen, kristali do të thyhet. Por sërish ai nuk do të tregojë kujdesin e nevojshëm. Do të mërzitet shpejt me të njëjtën pamje të mënjgjesit që pas sa kohësh do t’i duket si diçka e vjetër, si një ushqim që e konsumon tre herë në ditë dhe që ta shmë nuk është asgjë tjetër veçse një ushqim i dalë kohe. Çudi, sepse ushqimi nuk mund të quhet demode, por një burrë i uritur do ta bënte këtë gjë.
Ai thjesht nuk mund të arrijë të imagjinojë mijëra mënjgjese të njëjta, me të njëjtën fytyrë, me të njëjtën aromë, me të njëjtën këtë apo atë. Është shumë e vështirë. Dhe kështu nisin mendimet e turbullta. Nuk je më ai frikacaku i disa kohëve më përpara që kishte frikë të hidhte spirancat e mendimeve drejt hapësirave të ndaluara. Tashmë ke nisur të kuptosh që nuk po të sheh askush, nuk mund të të spionojë njeri dhe se i ashtuquajturi gardiani grua nuk mund të hyjë dot në qelinë e mendimeve. Mendimet e këqija po të kapëlojnë kokën dhe ti as që po e vë re fare. Tregohesh i shkujdesur. Mendon për një tjetër duke patur tënden përballë dhe sa herë që të pyet se si du ket ti mendon pa hezituar: Jo më mire se ajo që pashë dje në market apo rrugë, apo ku ta di unë. Dhe nga nevojë për tu përgjigjur, dëgjohen fjalët: Shkëlqyeshëm e dashur! Ironia jote është në maksimum.
Sikur ajo të dinte atë që po mendoje?! Kristali me siguri që do të thyhej. Por jo, ai vazhdon të qëndrojë i bukur si në fillim. Dhe ti sërish nuk tregon kujdes. Duket që nuk e di se ç’ke në krah. Mendimet nisin të shprehen konkretisht. Dëshirojnë çdo ditë e më shumë të të kontrollojnë, duan të të marrin nën vete dhe të të bëjnë një njeri të mbaruar. Tashmë ti nuk mendon më, ke nisur të veprosh pa e pyetur veten mirë. Aroma dhe kurioziteti i shijes së një ushqimi tjetër po të bën për vete. Racioni yt i preferuar tashmë të është mërzitur, ke nisur ta shtysh tutje pa asnjë arsye. Shpreso të bësh gjënë e duhur ndryshe, nuk do të ketë kthim pas.
Nuk mund ta quash veten të ngopur pa e provuar qoftë edhe pak. Dëshiron të dish me patjetër nëse është pikant apo i ëmbël, i kripur apo... kush e di se si. Dhe pasi ke shuar kuriozitetin rikthehesh tek racioni yt, tek i ashtuquajturi demode. Tashmë e adhuron me gjithë shpirt, të duket më me shije se kurrë. Shpreso që të mos jetë ftohur, ndryshe do të shohësh një kristal të copëtuar.

Nga: Antonio Cikollari, Tirane

ESE: Ekzistencializmi është humanizëm!

Të jesh ekzistent nuk do të thotë të jetosh, por të jesh hija e atyre që të rrethojnë, të biesh në sy dhe të kesh vëmendjen e personave të cilët çdo kush do të donte t’i kishte pranë. Gëzimi më i madh i njeriut është të ekzistojë për këdo, veçanërisht për një person, ose për një grup njerëzish që në jetë marrin emrin familje.
Ekzistencializmi shihet kudo, tek kushdo që ti vetë hedh sytë. Nëse sheh dikë të qeshë, të luajë, të vrapojë, apo të marrë frymë do të thotë që po sheh dikë që ekziston, që është kapur fort pas të ashtuquajturës jetë dhe po lufton me çdo kusht që të jetë pjesë e saj. Këtë gjë nuk mund ta blesh apo ta shesësh, sepse nuk ka valutë për të. Këtë gjë vetëm mund ta falësh. Por si mund të jesh kaq human me diçka që shumica e jetëve nuk besojnë? Çdo kush të është mirënjohës nëse për një çast të vetëm ti i hedh sytë. Me këtë gjest e bën atë ekzistent ndaj një bote joekzistente. Pikërisht ky gjest është humanizëm, pra ekzistencializmi &eu ml;shtë humanizëm.
Në një rast tjetër ti je arsyeja e jetës së dikujt tjetër në këtë botë. Ekzistenca jote mban në jetë prindërit e tu, të afërmit, të dashurin e jetës sënde dhe ti nuk e vë re se sa shumë i rëndësishëm je për ta. Si mund të tregohesh ti humanist ndaj tyre? Mjafton të jetosh, të ekzistosh dhe të mirmbash të ashtuquajturën jetën tënde të sigurtë dhe bashkë me ty do të ekzistojnë dhe një numër i konsiderueshëm njerëzish.
E njëjta gjë vlen dhe për ty. Ti ekziston falë prindërve të tu, jeton për shkak të dikujt apo diçkaje e cila përpiqet të ekzistojë për shkakun tënd. Dhe në këtë mënyrë krijohet një zinxhir ekzistentësh që qëndrojnë të lidhur fort me njëri-tjetrin. Nëse një prej tyre humbet apo resht së ekzistuari, të tjerat po të njëjtin fat do të kenë. Forca është e barabartë ndërmjet të gjitha hallkave, sepse ashtu është dhe forca edashurisë ndërmjet tyre, e barabartë. Pra, ja tek iu përgjigjëm dhe pyetjes mundimtare se përse ne ekzistojmë. Ne ekzistojmë prej dashurisë dhe për dashurinë.
A mund të paraprijmë ne dobësimin e një hallke? Sigurisht që jo, kjo për shkak se akrepat e orës janë koherent, nuk mund të të paralajmërojnë për diçka që do të ndodhë, por për atë që po të ndodh në atë çast. Ti thjesht përpiqu të jesh ekzistent për veten tënde dhe hallkat e tjera do të jenë po në të njëjtën formë. Ti ekziston si ti, përpiqesh të ruash dhe të përballosh atë peshë që të është besuar, për të tjerat kujdesen ata që kanë përgjegjësi. Ti përgjigju për atë që të takon, ekzisto jo për humanizëm, por për një arsye më të madhe se kaq, për të jetuar dhe për të përballuar atë përgjegjësi që të takon.
E gjitha kjo është humanizmi të cilin ti ke për detyrë ta bësh, sepse çdo kush e di se ti nuk do të dëshiroje këputjen e hallkave që ndodhen sipër teje. Ekzistenca e tyre mundëson dhe tënden. Ky është humanizmi yt, të ekzistosh për të bërë të mundur ekzistencën e hallkave që ndodhen pas teje. Sigurohu të ekzistosh pra.

Nga: Antonio Cikollari, Tirane

ESE: Familja IME dhe UNE

Vijmë në jetë si engjëj jo të kotë,vijmë në jetë si një shpirt i ri,vijmë në jetë për të lumturuar dy persona e për t’ia bërë jetën atyre më perfekte,vijmë në jetë..eh,më saktë erdha në jetë,erdha në jetë nga dy njerëz të mrekullueshëm,nga një dashuri e pafundme dhe sot jam kjo që sheh cdo person tjetër,cdo njeri është i vecantë,cdo njeri shpesh nuk është ai që duket ne pamje të parë..Shpesh gënjehemi nga pamja e parë dhe biem pre e një iluzioni të gabuar e plot imazhe fallco. Të flasësh për dikë është tepër e vështirë,prandaj si fillim duhet të flasim për veten tone. Kush jemi në të vertetë...si erdhëm në këtë botë mizore por nga ana tjetër tepër madhështore. Të flasësh për veten gjithmonë duhet ti drejtohesh unit tënd si të ishte një person tjetër. E kam parë veten time të rritet e kam qenë e vetmja që i jam gjendur pranë,jam e vetmja që di cdo gjë që do,cdo gjë që urren..cdo gjë për të cilën do të dhuronte jetën. Vetëm unë mund të flas për ty sepse unë jam TI. Po rritesh,dhe unë të kam parë të rritesh,cdo ditë,se kam jetuar me ty cdo sekondë timen,kur ke qenë mire dhe kur ke qenë keq,kur ke pasur aq shumë njerëz përqark dhe kur ke qenë plotësisht vetëm. Njoh ata që të duan dhe ata që nuk të duan,njoh njerëz që të urrejnë dhe iu buzëqesh,sepse realisht kanë dhënë një kontribut të konsiderueshëm që ti të bëhesh ti. Dhe e di? Jam krenare për ty,sepse je krejt e zakonshme dhe njëherazi krejt e vecantë ,sepse di të vesh maska për të fshehur atë që ndjen,sepse ti më mirë se kushdo ke ditur gjithmonë ta mbulosh dhimbjen me një buzëqeshje dhe ta sfidosh atë. Jam krenare sepse ke kaluar aq shumë sfida dhe qëndron akoma e fortë,dhe dukesh kaq e pathyeshme,të admiroj! Jam krenare për ty dhe do doja të isha ti,dhe eshte privilegji im që jam Ti. Jam ajo vajza e ndrojtur në pamje të pare,jam ajo që qesh në castet më të bukura të jetës,jam ajo që di të falë ndoshta edhe për gabimet më të mëdha e mizoritë e kohës. Mund të quhet e padrejtë të flasësh për veten pasi gjithmonë tregojmë vetëm anën e mirë.. Por jo...ndal kohën për një cast dhe tregoj anët e mia më të errëta që askush përvec vetes time nuk i di. Jam ai tipi që qëndron i heshtur gjatë gjithë kohës por në castin që më lëndojnë di të shfaq anën negative,por të shfaqësh anën negative për një moment nuk do të thotë të jesh e tillë gjthmonë pasi të mbrosh veten është njësoj si të lejosh dikë të fluturojë në qiellin e pafund i lirë per t’u kthyer më pas në castin që do për ta bërë jetën më superiore në cdo aspekt.

Nga: Ina Duhanxhiu, Elbasan

ESE: Atdheu Im

Atdhe, nje fjale qe menjehere te sjell ndermend vendlindjen tone te bukur. Per ne shqiptaret atdheu eshte shume i rendesishem. Por ende shume toka shqiptare ndodhen jasht kufijve te shtetit shqiptar. 

Historia me ne shqiptaret eshte treguar jo miqesore dhe shpesh shume e padrejt. Edhe pse tokat shqiptare shtrihen ne disa shtete, ne na bashkon e njejta gjuhe. Gjuha jone e bukur shqipe, edhe pse armiqte tane ne shekuj jane munduar ta zhdukin. Por nuk na bashkon vetem gjuha qe ne flasim, por edhe e njejta kulture dhe tradita shekullore.

Kohet kane ndryshuar. Bota eshte bere me e mire. Ajo eshte bere me e mire sidomos per ne shqiptaret. Shume te drejta tashme ata i kane fituar. Por ne duhet te perpiqemi si komb, te gjithe shqiptar sa jemi, per ta bere nenen tone Shqiperi zonje. Te gjithe ata shqiptare qe ndodhen jashte kufijeve te shtetit ame, duhet te kerkojne te drejtat e tyre dhe ne duhet ti mbeshtesim me dashurin e vellait per vellane.

Pavaresisht se jetojme te ndare ne shtete te ndryshme, edhe pse kemi edhe diferenca, ne duhet ta duam dhe ta mbeshtesim fort njeri tjetrin. Ta ndiejme prane njeri-tjetrin. Une nuk jam dakort qe disa nga bashkmoshataret e mi nuk e pelqejne menyren se si ata sillen e flasin gjuhen shqipe. Kjo nuk eshte rruga e drejt. Perkundrazi ata kete gjuhe te bukur e kane mbrojtur edhe me gjakun e tyre. Ata edhe mund te mos e flasin shqipen si ne, por ata perpiqen qe ta mesojne mire ate. Prandaj ata jane per t’u lavderuar. 

Kur udheton jasht atdheut e ndien se sa shume ai vlen. Vendi me i dashur eshte shtepia jote, keshtu dhe atdheu yne, Shqiperia eshte shtepia e perbashket e shqiptareve kudo ata jane. Pasuria me me vlere eshte atdheu. Kur je larg tij malli te tret e zemra te duket bosh. Aty kemi lindur, mesuar fjalet e para shqipe. Aty kemi femijerine tone, lodrat tona, shoket dhe shoqet tona. Atdheu eshte vendi ku ti ke thene fjalen nene dhe ke hedhur hapat e pare. Per atdheun mund te shkruash gjithe jeten tende, por perseri kjo do te ishte pak. Nuk mjafton vetem ta duash ate, por edhe te punosh e luftosh per te.

Nga: Enida, Berat